Nie znam osoby, która nie znałaby terminu „rwa kulszowa”. Zawsze wzbudza emocje, dyskusje i obawy, że może „skończyć się to operacją” …

Przypadłość ta dotyczy dolegliwości, stanu zapalnego i objawów neurologicznych utrzymujących się na przebiegu nerwu kulszowego, czyli od pośladka, z tyły uda, aż do kostki. Tępy, przeszywający ból może być bardzo intensywny, a w stanie ostrym potrafi zupełnie obezwładnić pacjenta. Mrowienie, drętwienie łydki lub stopy, osłabienie mięśni, trudności w poruszaniu się, czy strzelający ból podczas kaszlu lub kichania to część zgłaszanych dolegliwości.

Powodów rwy kulszowej może być wiele. Najczęściej jest to powiązane ze zmianami degeneracyjnymi kręgosłupa, urazami pleców, przepukliną jądra miażdżystego lub wzmożonym napięciem mięśnia gruszkowatego.

Z rwą kulszową borykają się najczęściej osoby prowadzące siedzący tryb pracy i życia, Nadmierna waga również jest znacznym czynnikiem ryzyka. Praca lub inna aktywność fizyczna wymagająca noszenia ciężarów i skrętów tułowia bez odpowiednich zabezpieczeń i techniki pracy powodują niepotrzebne przeciążenia, czego efektem może być stan zapalny i ból. Z tą dolegliwości borykają się często kobiety w ciąży z uwagi na zmianę ciśnień w miednicy i dolnej części pleców.

Zdiagnozowanie rwy kulszowej jest proste, jeśli weźmiemy pod uwagę wszystkie wymienione symptomy i obszar ich występowania. Zwykle nie jest wymagane badanie rezonansem magnetycznym ani inne badania obrazowe, chyba że objawy są bardzo poważne.  

Ale co może być pierwotną przyczyną? To już jest zagadka, którą może rozwiązać twój osteopata. Po zebraniu dokładnego wywiadu, badaniu fizykalnym i osteopatycznym, może okazać się, że czynnikiem sprawczym jest dysfunkcja w innej części ciała. Dlatego nie należy się dziwić, gdy osteopata zacznie leczyć najpierw przeponę, trzewia, staw skokowy lub skupi się na zmianie postawy ciała.

W większości przypadków ból nerwu kulszowego można złagodzić poprzez zmniejszenie napięcia mięśni, poprawę ruchomości stawów i zwiększenie ogólnej mobilności kręgosłupa, łagodząc w ten sposób stres w dotkniętych obszarach. Leczenie może obejmować kombinację ręcznych manipulacji stawami, artykulacje oraz techniki tkanek miękkich w celu zmniejszenia nacisku na nerw kulszowy.

Niezmiernie ważne jest również zaangażowanie pacjenta w procesie terapii osteopatycznej. Codzienna profilaktyka oraz ćwiczenia przywracające mobilność ciała i siłę mięśni to warunek pełnego powrotu do zdrowia